Koos de Graaf (voormalig stagiair elektronicus), Dré Broeders (voormalig elektronicus) en Mari van Heumen (voormalig machinebankwerker en onderhoudsmonteur) blikken terug op de begintijd van het Spookslot, ruim 44 jaar geleden. Deze drie mannen hebben als pioniers in 1977/1978 met veel passie meegewerkt aan de totstandkoming van destijds ‘grootste Spookslot van Europa'. Dré vraagt zich af: “Zou alles nog steeds werken zoals wij het vroeger bedacht hadden?"

Tussen de grafzerken en dolende monniken halen zij herinneringen op, vertellen anekdotes en geven ons een rondleiding achter de schermen. Zou het er nog spoken?

Compleet met stofjas en met een lantaarn in de hand lopen de mannen via een zijdeur zo het decor van het Spookslot in. Ze staan letterlijk tussen de grafzerken. Mari: "Nou jongens hier staan we weer. 1978, een tijd geleden en niks veranderd! Ik voel me weer helemaal thuis.” Hij heeft zelfs nog wat tekeningen meegebracht van Efteling-ontwerper Ton van de Ven.

Samen praten ze over hoe er vroeger zaken werden aangepakt en Koos legt uit hoe dat tegenwoordig gaat. Vroeger gebruikten ze piepschuim voor decorelementen, werden gloeilampen soms geverfd, kwamen de blaadjes uit het Spookjesbos en helmgras van de Loonse en Drunense duinen. Zelfs de zwarte jas van de rechter kwam gewoon bij iemand uit de kast. Koos laat een originele dimmerprint zien, waarmee lampen aangestuurd werden en Dré legt uit dat de Oosterse Geest aangestuurd werd door een stappenschakelaar.

Ze nemen een kijkje ónder het decor van de spookruïne. Koos checkt bij de Jammerende Man of hij zijn eigen stem nog herkent en jammert nog een keertje klaaglijk. Dré en Mari stellen met luchtdruk de beweging van de graven af. Mari: “Zo krijg je meer dat sinistere, geheimzinnige sfeertje boven bij zo’n graf. Dan is het boven spannender.”

Ineens zien we een schim van een dame in een wit gewaad met zwart wapperend haar. Koos: “Dat is Kate Bush. Als ze niet in Engeland is dan loopt ze hier regelmatig rond. Zij heeft hier bij de opening van Spookslot een aantal nummers opgenomen. Dat was hartstikke gezellig. We hebben heel leuk samen gekletst en gelachen.”

Mari laat zien dat hij ook 44 jaar na de opening nog steeds tegen glas aanloopt. “Dat gebeurde vroeger ook altijd!”, lacht hij. De ruit is namelijk brandschoon. Zodra je licht schijnt op de geestencarrousel, reflecteert dat in het glas en zien de gasten het als een spookachtig effect. In het Spookslot wordt dit effect, de zogenaamde pepper’s ghost, op vijf plaatsen gebruikt. Ook laten Koos, Dré en Mari het nokkensysteem van de zwevende monniken zien en leggen ze uit hoe deze techniek precies werkt.

Dré vertelt over zijn mooiste herinnering. “Dat was de dag dat we heel de show gingen programmeren. We zaten toen met 24, 25 mensen in de ruimte hierachter. Iedereen had zijn eigen showelement: een kastje om de dingen aan te zetten of juist uit te schakelen op de maat van de muziek. Ton van de Ven was de grote dirigent. Het moest in één keer goed zijn!” Mari: “Ik zie Ton hier nog staan!” Koos: “Ik had die zerken. Iedere keer dat ik hier kom, kijk ik nog altijd in eerste instantie naar die zerken.” Nog één keer aanschouwen ze het decor. Ze zijn trots op wat ze 44 jaar geleden samen hebben gemaakt.