Vandaag vieren we de 125ste geboortedag van tekenaar Anton Pieck met een unieke documentaire uit het Efteling-archief. Oud Creatief Directeur, Ton van de Ven, toont je in deze 25 jaar oude video verschillende hoogtepunten uit het leven van de buitengewoon gepassioneerde en toch bescheiden illustrator Anton Pieck.

Ton van de Ven: “In 1974 mocht ik het werk van deze man overnemen en hem hierin opvolgen. Ik ben er trots op dat ik u mag meenemen door het leven van deze man heen. Kan voeren langs de plaatsen waar hij geweest was om zo een indruk te geven  wie deze bijzondere man, Anton Pieck, was.” 

Anton Pieck vond het heerlijk om voor kinderen te werken. Aan het begin van de jaren vijftig kreeg hij de mogelijkheid om een levensechte sprookjeswereld voor kinderen te creëren. 

Ton van de Ven: “Anton Pieck, de bedenker van dit romantische kasteeltje, was een man met vele kwaliteiten, die lang niet iedereen zal kennen. Hij ontwierp dit kasteeltje, het slot van Doornroosje, in 1951. En kon daarbij absoluut niet bevroeden, dat 2,5 miljoen kindervoetjes per jaar deze trappen zouden afslijten. Om dit kasteeltje heen schiep hij zijn eigen romantische, sprookjesachtige wereld. Een wereld vol nostalgie. Vol heimwee. Zijn eigen wereld, die zo sterk de onze is geworden.”

Ton: “Doordat Anton Pieck al een behoorlijke faam genoot, door de illustraties die hij maakte voor Grimm: Duizend-en-een-nacht, en het weekblad Zonneschijn, lag het voor de hand dat hij benaderd moest worden voor het grote avontuur Efteling. Het was dan ook de Eindhovense cineast en fotograaf Peter Reijnders die hem hiertoe heeft overgehaald, zij het dan dat Anton eerst een behoorlijke aarzeling had. Maar het bleek een van die avonturen te zijn uit zijn leven waar hij met bijzonder veel genoegen altijd op terug keek. En wat hij ook is blijven doen tot ver na zijn pensionering.”

Anton Pieck: “Een van de motieven, waardoor ik hiermee begonnen ben, is toch ook wel dat ik het een hele prettige taak vond om voor kinderen een romantisch wereldje te scheppen, waar ze later nog eens aan terugdenken.”

Het Sprookjesbos zou om te beginnen een tiental sprookjes huisvesten. Het had heel wat voeten in de aarde voordat alles naar de zin van Anton Pieck functioneerde. Hij eiste perfectie bij het omzetten van zijn tekeningen naar driedimensionale beelden. Samen met Peter Reijnders, die vele technische trucs bedacht, ontstond een verbazingwekkende wereld. De stijl van Anton Pieck stelde bijzondere eisen aan de metselaars en timmerlieden, die voor de verandering krom en scheef moesten bouwen. Het verhaal gaat dat de bouwvakkers, voordat ze aan de slag gingen, van Anton Pieck een stevige borrel kregen. 

Ton: “In 1965 solliciteerde ik in dit park. Mij niet realiserende dat er een opvolger gezocht moest worden voor Anton Pieck. Ik herinner me eigenlijk nog levendig het eerste sollicitatiegesprek, waarbij ik de man Anton Pieck ook trof. Voor mij een hele ervaring en een schok. Ik ging er, net zoals velen met mij, vanuit dat Anton Pieck niet meer leefde. En ik herinner me ook nog levendig hoe hij daar zat. Een onberispelijk heer. Totaal anders dan ik me zelf had voorgesteld. Hij hoorde met genoegen aan dat ik op de Academie van Industriële vormgeving, waar ik vandaan kwam, al gestigmatiseerd was als een romanticus, hetgeen daar niet zo een positieve klank had. Hij stelde me na afloop van het gesprek slechts een vraag: Meneer van de Ven, beheerst u het perspectief? Wat ik met een volmondige ja beantwoord heb. Hetgeen waar eigenlijk een beetje teveel gezegd was. Maar ik heb mijn best gedaan, om die handicap die ik daarin vond te overwinnen.” 
 

Ton: “Anton Pieck was een man die ik ook heb moeten leren kennen. Ik herinner me nog goed dat ik ooit voor dit park voor een speelweide waar kinderen hun brood op aten, een zithoekje ontwierp. Trots als ik was, toonde ik dit aan hem, en ik zei: Wat vind je daar nou van? Het is prachtig, bloem, stampers, meeldraden. Heerlijk om op te zitten. Hij keek me toen aan en zei: Meneer van de Ven, heeft u wel eens gedacht aan een normaal paaltje? En nog zo een paaltje met een plank eroverheen, waar mensen op kunnen zitten. En misschien iets voor in de rug, zodat het makkelijk zit. Toen realiseerde ik mij waarom deze man zo een succes voor het park geworden was. Door die eenvoud, dat spontane. Niet het intelligente. En nu ik erop terugkijk. Zeg nou zelf, het heeft geen donder romantiek.”

Ton vervolgt: ”Een grappige ervaring was het altijd wanneer Anton steevast op woensdag samen met Peter Reijnders de werkplaatsen bezocht, waar gemodelleerd werd naar zijn tekeningen. Dat was dikwijls lachen, omdat hij zich altijd zeer waarderend uitsprak over het werk wat daar geleverd was. Maar dan had hij er een handje van om hier en daar wat kleine veranderingen aan te brengen. Niet met zijn eigen handen. Maar wanneer je die veranderingen zou uitvoeren, dan wist je dat je eigenlijk een beetje op slopershoogte was. Vandaar dat de term 'de milde dictator', zoals hij later genoemd werd, eigenlijk wel op zijn plaats was.”

Misschien dat je na het zien van de documentaire nog meer werk wilt zien van Anton Pieck. Of extra uitleg nodig hebt voor een spreekbeurt bijvoorbeeld. Via de button krijg je meer informatie over deze bijzondere man.

 Meer over Anton Pieck