Hoewel de duiven altijd met een diervriendelijke verf gekleurd werden, vindt de Efteling het niet meer van deze tijd. Dus is besloten te stoppen met het kleuren van de duiven. In het begin van het sprookje ‘Het Bruidskleed van Genoveva’ zijn de duiven nog wit. Dat fragment wordt nu uitgelicht in plaats van het eindfragment met de gekleurde duiven.

In het sprookje ‘Het Bruidskleed van Genoveva’ woont de uil, die de duiven het advies geeft om de weefster te helpen met het uitzoeken van de gekleurde draden, in een 'vervallen torentje' in het bos. Dit torentje staat achter de rots van Sneeuwwitje bij het Herauten Plein in het Sprookjesbos. Bij de renovatie van het sprookje Sneeuwwitje in het voorjaar van 2018, is ook het tafereel van het torentje en de rots in ere hersteld. De klimop is verwijderd en het bovenste stuk van het torentje is opnieuw gemetseld. In de ruiten zit nieuw glas-in -lood in twee kleuren. Kijk goed naar het raampje met het uitsteeksel, daar kun je de duiven in en uit zien vliegen!

Inmiddels is er een Sprookjesboek geplaatst met een samenvatting van het sprookje ‘Het Bruidskleed van Genoveva’ in 4 talen. Binnenkort wordt deze nog voorzien van een nieuwe illustratie met witte duiven.

Ja, dat kan. Bij het horecapuntje De Kleyne Klaroen zijn speciale zakjes duivenvoer te koop (€ 1,-).

Samenvatting: Prins Arthur zou gaan trouwen met de mooie prinses Genoveva. Vaak ging het paar uit wandelen en dan zei de prins: “Kijk, het geel van de boterbloemen en het blauw van de korenbloemen en ooh… Dat rood van de klaprozen… Al die mooie kleuren zouden in je bruidskleed moeten zitten, lieve Genoveva.” In het land van Prins Arthur woonde ook een oude weefster. Alleen zij zou het bruidskleed van de prinses kunnen maken. Helaas was de oude vrouw blind geworden. “Ik kan je niet helpen prins, mijn handen kunnen het wel”, zei ze, “Maar… Ik kan de kleuren niet meer zien.” De prins ging bedroefd naar het paleis terug en de oude vrouw ging haar duifjes voeren. Ze huilde van verdriet.

Een wijze uil hoorde van het verhaal en zei tegen de vogels: “Jullie kennen de kleuren toch? Kunnen jullie niet iets terug doen voor de oude vrouw?” De volgende dag zat de oude weefster te treuren bij haar weefgetouw. “Wist ik nu maar wat groen was”, zuchtte ze en meteen voelde ze dat een snaveltje haar een streng zijde tussen de vingers duwde. “En nu het blauw van de lucht.” Samen met alle vogels werkte de vrouw aan het kleed en ze straalde van geluk. Toen de jurk klaar was, liet ze de prins komen. Ook hij was dolgelukkig. “Mijn bruid wordt de mooiste van het land.” En de vogeltjes? Die waren zo in de weer geweest met al de kleuren dat hun veertjes waren mee gekleurd.