Al decennialang jaagt het Spookslot jong en oud de stuipen op het lijf. Op zondag 4 september beleef je dit spannende spektakel voor het laatst in de Efteling, maar op het Efteling YouTube-kanaal kun de show, waarin balustrades bewegen en grafzerken dansen op de herkenbare muziek, tot in de eeuwigheid beleven. Deze walkthrough video neemt je in een kleine tien minuten mee door de omgeving en de attractie. Luister naar het spannende verhaal, geniet van het prachtige muziekstuk Danse Macabre, en aanschouw het griezelige spektakel van duistere figuren!

De walkthrough start op het Heksenpad achter de Spookruïne. Via het beukenbos arriveer je op het voorplein, waar tijdens de Winter Efteling de verschrikkelijke sneeuwman huist in de schimmige put. Door de twee grote toegangsdeuren betreed je het Spookslot. Zware ketenen rammelen achter een deur, een man jammert klaaglijke klanken. De vijf schedels in hun nis aanschouwen ieders langzame tred door de halfduistere gang. Een spin daalt langzaam neer. In de achtkantige toren kijken vlederikken grimmig op je neer en laat de Oosterse Geest, met een kristallen bol vol duistere krachten, zich zien terwijl je luistert naar het verhaal dat de geschiedenis vertelt van het Spookslot:

Lang, heel lang geleden, als in tijden van storm en hoog water de Maas nog reikte tot aan de voet van deze veste, woonde in dit kasteel de vierde burggraaf van Capelle van Kaatsheuvel. Hij verzamelde sprookjes en sagen van over de hele wereld én bedreef de magie. Hij kon bloemen laten zingen en muren laten dansen. Er was maar één plaag in zijn leven: de boze heks Visculania. Die leefde achter slot en grendel in het nabijgelegen Druinen. Zij wilde hem zijn sprookjes afnemen. Op zekere kwade dag, toen de heks zich op rooftocht vermomd had als een ongebluste jonge maagd, werd zij betrapt door de hovenier van Kasteel De Efteling. Door de drie rechters van het hertogdom werd zij veroordeeld tot de brandstapel in de oostelijke vleugel van het slot. Op het laatst sprak zij een verwensing uit, waarin de burggraaf voor eeuwig werd gedoemd te zoeken naar zijn laatste sprookje: zijn dochter Esmeralda. En steeds als het water van de Maas weer stijgt, slaat de betoverde kraai van Visculania om twaalf uur de klok. Dan bengelt weer het lijk van de tuinman die haar verraadde aan het klokkenkoord. De rechters die haar veroordeelden weeklagen uit het zolderraam en in de catacomben snelt de graaf zijn dochter na, zonder haar ooit te vinden. Terwijl de bloemen zingen en de muren dansen, slingert de heks haar verwensingen in de sarcofaag waar de resten van de graaf gevangen liggen. Op de zuidheuvel van het slotplein vindt zijn dochter geen rust. En dat zal zo nog jaren duren... tot de zang der bloemen de uilen hun ogen doet sluiten, de boze kraai in slaap gesust heeft en de verwensing is verbroken.

Als de torenklok in Europa’s grootste spookruïne twaalf uur slaat, ontwaken de lugubere bewoners van de kloostertuin. De wind steekt op, uilen roepen door de nacht. Waterspuwers rekken zich uit in de stenen muren. Knokige handen rijzen op uit de grond. In de verte klinkt een vreemd lied uit de koude kelen van voorbij zwevende monniken. Op de maat van het klassieke muziekstuk Danse Macabre deinen balustrades onheilspellend heen en weer, jaagt de graaf zijn dochter achterna, verschuiven kistdeksels en dansen de grafzerken. De zwevende viool speelt de allerlaatste maten van de Danse Macabre en voor even is de rust wedergekeerd in het Spookslot.