“Virginie en ik zijn naar deze bossen geleid door de klanken van ons orgel Esmeralda. Zelfs ìk voel dat er iets mis is met deze plek. Virginie zegt dat het te maken heeft met Het Onnoembare.”

“Eerder vanavond volgde ik Virginie de bossen in. We waren op zoek naar waar die vreemde muziek vandaan kwam. De muziek die we in het kamp gehoord hadden. Maar ik raakte Virginie kwijt. Alles wat ik zag was duisternis. En die klauwachtige takken, die sneden in mijn gezicht. Ik hoorde zachte stappen tussen de bomen. Niet van Virginie. Van iets of iemand anders. Mijn hart klopte in mijn keel. Ik was bang. Het was ijskoud. Ik dacht dat ik nooit meer uit dat bos zou komen. En toen zag ik ze. Felle ogen, die vanuit het donker naar mij keken.”

“Het was onze kitten. Hij was ons gevolgd. Virginie wilde hem niet helpen, ze vertrouwde iets niet aan het dier. Virginie wilde juist verder richting dat wat vanuit de bossen haar aandacht trok. Toen hoorden we opnieuw de muziek. Het klonk alsof die muziek opsteeg uit de grond. Het gaf me kippenvel. En ik voelde me akelig. Alsof langzaam al het gevoel uit mijn lichaam verdween. Ik begreep niet hoe.”

“En toen zagen we het. Een graf, ik denk echt al eeuwen oud, met daarop een bekende naam: JOSEPH CHARLATAN. Eenmaal terug in de tent vertelde Virginie me over hem. Ze zei dat de naam op het graf toebehoorde aan haar verre voorvader, een wereldberoemde dirigent. Virginie zei dat hij eeuwen geleden spoorloos verdween, samen met zijn complete orkest. Wat doet Joseph’s graf hier in dit bos? Wat is er met hem gebeurd?”