Virginie: “Dit wordt onze tweede nacht hier in de oude taveerne in het bos. De eerste nacht hebben Otto en ik nauwelijks kunnen slapen. Er klonken vreemde geluiden. Ik weet niet hoe het kan, maar tegen het aanbreken van de ochtend hoorden we voetstappen. Iets of iemand leek ons onderkomen binnengedrongen te zijn. Deze taveerne heeft een ver, maar duister verleden. Ik voel het.”

Otto: “Welke onbekende kracht dooft onze kaarsen en laat de kroonluchters beven? Wat zorgt voor dit onheilspellende gevoel in onze botten? En waar komen die vreemde geluiden toch vandaan? Hoewel ik beefde van angst ging ik samen met Virginie op verkenning uit.”

Virginie: “Er leek wel geluid uit de stallen te komen. We hielden onze adem in. En pas toen de voetstappen niet meer klonken, besloten we te kijken. Toen zagen we het. Achter een stapel spullen.” 

Virginie: “Otto herkende het als die zwarte kitten uit het bos. Hij was opgelucht en strekte zijn hand om het te aaien. Ik waarschuwde hem nog. Plots hoorden we een vijandig geblaas en haalde de kitten uit. Er verschenen er dieprode krassen op de hand van Otto. De kitten verdween, maar we vonden op zijn plek wel iets anders.”

Otto: “Verstopt tussen andere spullen in de stal vonden we een stapel papieren! Het zijn dagboekpagina’s van niemand minder dan Joseph Charlatan, de voorvader van Virginie. Hij beschrijft muziek. Een compositie die hij moest spelen: de Danse Macabre.”

Otto: “Ineens hoorden we een klap tegen het raam. Virginie keek, maar zag niks. Alleen diepe duisternis. Maar ik? Ik zag het wel. Een levensgrote schim met een monsterlijke vorm. Wat wil het van ons?”